Jaja we weten het...de lente is in het land.  De koude heeft deze keer lang genoeg geduurd en iedereen is blij dat de zon zo prominent aanwezig is...En toch willen we u deze “Winter Blues” van de Finse Ismo Haavisto Band niet onthouden.

Tien jaar bestaat de band intussen en ze zijn aan hun derde album toe.  De songs en productie van deze release staan op naam van frontman Ismo Haavisto, een uitstekend gitarist (elektrisch, akoestisch, dobro..) die ook op ondermeer de harmonica meer dan zijn plan weet te trekken.  Zowat de helft van het album speelt hij op zijn eentje, zichzelf voetstampend begeleidend, onze Foot Stompin’ terzijde gelaten. De andere helft krijgt hij steun van Jonni Seppälä (gitaar), Jape Huotari (bass) en Mikko Järvinen (drums, washboard).  Qua stijl houden zij het midden tussen traditionele blues, jump blues en wat Zydeco.   Wij vinden hem het best op Wall of Gray, rauw, solerend in de beste traditie naar de wortels van de blues zoekend, indrukwekkend nummer !

Evenzeer waren wij serieus onder de indruk van Mean Ol’ Accordion een trage sleper met Ismo aan de accordion, ontroerend gespeeld met een bijpassende wenende gitaarsolo.  Smekend gezongen, een tearjerker waarbij de 4’35” véél te snel voorbijgaan en de repeat toets steevast ingedrukt wordt.  Midnight Man gaat solo de wat rockerige toer op , prachtig smoelschuivend ondersteund...wedden dat ook u de voeten niet zou kunnen stilhouden ?
Ambiance verzekerd op I Like Zydeco dat een country, folk tintje meekrijgt en zéér aanstekelig wordt gebracht, de heren amuseren zich kostelijk en dat zal u geweten hebben.

Als wij moeten een ietsepietsie negatieve opmerking maken dan is het de veelzijdigheid van dit album.
Na het amusement op voorgaand nummer komt de vierkante tegelplakker Please, Don’t Ever Leave, wat op een fuif vast de slowers op de vloer zou houden maar op een album voor ons teveel in tegenstelling is qua sfeer.  Het nummer zit wat gekneld tussen de Zydeco song en de boogie-blues van de titeltrack.  Hierop volgt dan weer Ismo met zijn dobro , sterk met zijn smekende stem , die effectief het best past bij de tragere nummers, naakte, pure blues.  Hij sluit af op zijn ééntje met het mooie I’m Sorry. 

Je hoeft je niet te verontschuldigen Ismo want dit is een prachtig album, tenzij jij verantwoordelijk bent voor een gedeelte van het smelten van de gletsjers ? want dit is een zéér warm en mooi album en een absolute aanrader.....(Luc Meert)